จ่ายค่าจ้างวันใด ย่อมถือเป็นวันครบกำหนดจ่ายค่าจ้าง โดยมิใช่ดูจากข้อบังคับว่าจะจ่ายวันใด – ทนายแรงงาน ไพบูลย์นิติ ที่ปรึกษากฎหมายแรงงาน

คำพิพากษาฎีกาที่ 5790-5822/2543

นายพัชรนพ รวดเร็ว ที่ 1 กับพวกรวม 33 คน โจทก์

กรมโรงงานอุตสาหกรรม (สำนักงานกลางโรงงานน้ำตาล) จำเลย

เรื่อง จ่ายค่าจ้างวันใด ย่อมถือเป็นวันครบกำหนดจ่ายค่าจ้าง โดยมิใช่ดูจากข้อบังคับ

1. โจทก์ทั้งสามสิบสามสำนวนฟ้องเป็นทำนองเดียวกันว่า จำเลยได้จ้างโจทก์ทั้งสามสิบสามเข้าทำงานเป็นพนักงานของสำนักงานกลางโรงงานน้ำตาล โดยไม่มีกำหนดระยะเวลาการจ้าง เมื่อวันที่ 30 มิถุนายน 2541 จำเลยได้มีหนังสือบอกกล่าวเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสาม โดยให้มีผลเป็นการเลิกจ้างในวันที่ 1 สิงหาคม 2541 เนื่องจากจำเลยหยุดดำเนินกิจการสำนักงานกลางโรงงานน้ำตาล

2. จำเลยทั้งสามสิบสามสำนวนให้การว่า จำเลยได้ปิดประกาศเลิกจ้างพนักงาน ให้พนักงานรวมทั้งโจทก์ทุกคนทราบล่วงหน้า ณ ที่โจทก์ทุกคนปฏิบัติงานอยู่ตั้งแต่วันที่ 29 มิถุนายน 2541 ให้มีผลตั้งแต่วันที่ 1 สิงหาคม 2541 จึงเป็นการเลิกจ้างโดยบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์ทั้งสามสิบสามโดยชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ยกฟ้อง

3. ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้วพิพากษาให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้โจทก์

4. จำเลยทั้งสามสิบสามสำนวนอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาว่า ระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกำหนดจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างในวันสิ้นเดือนของทุกเดือน แต่ในทางปฏิบัติจำเลยจะจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างก่อนวันสิ้นเดือน 1 วัน เป็นประจำตลอดมา แต่การที่จำเลยจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างก่อนวันสิ้นเดือน 1 วัน เป็นประจำตลอดมาย่อมถือได้ว่าจำเลยตกลงกับลูกจ้างให้มีการเปลี่ยนแปลงข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างในเรื่องกำหนดการจ่ายค่าจ้างจากวันสิ้นเดือนเป็นวันก่อนวันสิ้นเดือน 1 วัน โดยปริยาย การที่โจทก์ทั้งสามสิบสามได้รับการบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้าในวันที่ 30 มิถุนายน 2541 ซึ่งมิใช่เป็นการบอกกล่าว จึงเป็นการบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้าแก่โจทก์ทั้งสามสิบสามโดยไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์อุทธรณ์ข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้น

รวบรวมโดยนายไพบูลย์ ธรรมสถิตย์มั่น (อ.1/3)
www.paiboonniti.com